DE OVERWEGINGEN VAN CORINNE

De stappen die voor de meeste kinderen mensen een vanzelfsprekende stap is.

Bij elke stap lijkt het zijspoor voor de omgeving de meest vanzelfsprekende stap.

Om mensen in je omgeving mee te krijgen is het belangrijk om hun redenatie te “begrijpen”  om hierin bij te sturen of gaatjes te vinden. Het begrijpen van het uitsluitingsmechanisme en -automatisme hiervan helpt enorm. Het in gesprek blijven of in gesprek komen kost veel energie.

Het slagen van een stapje geeft weer energie om verder te gaan. Het alternatief zien of met professionals spreken die in mijn ogen de plank volledig mis slaan geeft me ook weer de spirit om ervoor te zorgen/ strijden  dat Maartje daar niet terecht komt.

De vorige training heeft ons laten beseffen dat we met Maartje op het juiste spoor zitten. We beseften tevens dat er in de huidige maatschappij en regelgeving je best een welwillende begeleider/ manager zzp’er enz. kan treffen, maar dat er nog een hele weg te gaan is. Er is geen andere optie dan alles zelf regelen. Misschien hebben we andere mensen aan het denken gezet.

Voor ons is het voortgezet onderwijs de komende jaren (leerplicht op school locatie) de gevreesde fuik daarna is er minder regelgeving waar je aan moet voldoen.

Soms is het tegenkomen van professionals die met alle goede bedoelingen een SRV cursus volgen voor mij weer een extra boost om dus niet met Maartje bij hun in de buurt te komen. Dan kan ik op momenten dat ik denk “wat een gedoe” en “is dit echt nodig” weer even aan het schrikbeeld denken en weet ik weer dat het echt nodig is.

Ik zoek mensen die weer een stapje verder zijn bv nu mensen die het VO hebben kunnen doorlopen en niet op speciaal onderwijs terecht zijn gekomen of mensen die het hebben geprobeerd maar niet gelukt is. Ons netwerk vergroten met mensen die kennis hebben of levenservaring. Levenservaring met de kwetsbaarheden kunnen benoemen zonder “zieligheids factor”. Hoe deal je met de gegeven situatie. Melie van Wolfswinkel en Henry Wolterink (ouders van kinderen met een beperking, ook SRV-opgeleid) zijn voor mij mensen met levenservaring die me aan het denken hebben gezet.

Het is voor mij een hele kunst geweest om de juiste ingrediënten uit voorbeelden van andere mensen op te pikken.

De evaluaties raken me altijd weer (Corinne heeft meegewerkt aan evaluaties van stichting Perspectief). Het overheersende groepsdenken ipv het individu. Het voldoen aan de zelf opgestelde regels ipv het goede leven/geluk van de persoon. Dus blijft het de kunst om mijn dochter uit de labels, groepjes te houden. Dus hoe zorg je ervoor dat er over Maartje gesproken wordt ipv het kind met down.

Hoe zorg je ervoor dat ze volledig wordt gezien met dezelfde behoeftes als de andere kinderen. Dat er geen zaken worden afgesneden omdat ze daarvoor ondersteuning nodig heeft of omdat men geen risico wil nemen omdat ze in hun ogen te kwetsbaar is.

Een stukje theorie herhaling is ook welkom.

De theorie linken aan voorbeelden die wel of niet geslaagd zijn. Of de mogelijke voordelen/ gevaren…

Bewust kiezen voor kleine nadelen die later misschien voor een grotere stap kunnen zorgen. Zaken gecontroleerd mis laten gaan zodat mensen er van leren en Maartje niet de dupe is.

Doel en visie zo stevig hebben zodat je mensen toch kan “gebruiken” die eigenlijk niet volledig voldoen….klinkt naar, maar mensen kunnen best iets toevoegen terwijl je goed in de gaten moet houden dat het niet de verkeerde kant op gaat.

Misschien wat voorbeelden van gewortelde opmerkingen, hoe je daar als ouders op kan reageren op een gevatte vriendelijke manier maar wel zodat de ander aan het denken wordt gezet. Ook voorbeelden die ouders/maatschappij gebruiken die niet zo handig zijn….brownies en Downies, (misschien een alternatief bedenken)

Netwerken ……

Goede bedoelingen scheiden in  een stapje vooruit of gaar blijven koken…..

Voor ons zijn de emoties en hoe je hiermee om gaat (soms jezelf beschermen) een grote zoektocht geweest. Want wie vertrouw je om voor de belangen van je kind op te komen als je zelf niet meer kan. Omdat je nu even uitgeput bent, niet wil, niet kan omdat het teveel pijn doet.

In de eerste jaren van het leven van Maartje was de relatie met onze familie en vrienden moeizaam, spannend en voelde we ons regelmatig eenzaam.

Emoties …inmiddels kan en mag  ik weer voelen en mag dan van mezelf even flink te keer gaan … (bij selecte groep mensen) even niet de beheerste vrouw die je in de gesprekken om je doel te behalen enz het best kan zijn en  gewaardeerd wordt.

Spiegel voor mezelf…, ik oordeel heel snel soms zo snel op gevoel dat ik soms bewust in gesprek terug moet naar de bedoeling.

Hoe zorg je ervoor dat je genoeg spiegels in je omgeving hebt en ze toelaat zonder dat je het gevoel hebt te moeten verdedigen.

Tot slot: er zijn professionals die bij Maartje en ons passen….

( toch weer een kleine verdediging…..)